Katedra gnieźnieńska to najważniejsza świątynia związana z początkami państwa polskiego. Zbudowany na wzgórzu Lecha w Gnieźnie kościół pamięta koniec IX wieku - powstał na długo przed oficjalnym chrztem Polski w 966 roku. Mieszko I, który przyjął chrzest rozbudował gnieźnieńską świątynię.
Jednym z najważniejszych wydarzeń w dziejach katedry był zjazd gnieźnieński w 1000 roku. Wtedy to przybył do Gniezna cesarz rzymsko-niemiecki Otton III. Wtedy to właśnie ustanowiono archidiecezję gnieźnieńską co miało istotny wpływ na pozycję Polski w świecie. Katedra w Gnieźnie, które było pierwszą stolicą Polski była miejscem koronacji królów - na przykład Bolesława Chrobrego.
Katedra gnieźnieńska zmieniała się na przestrzeni wieków. Za czasów Mieszka I zbudowano kościół na planie krzyża. Po najeździe czeskim i zmieszczeniu świątyni w roku 1038 odbudowano ją w stylu romańskim. W pierwszej połowie XIV wieku Gniezno najechali Krzyżacy. Po ich "wizycie" katedrę odbudowano w stylu gotyckim. Dalszych zmian architektonicznych dokonano po pożarze w XVII wieku tym razem w stylu barokowym i klasycystycznym. Ostatnich zniszczeń dokonali sowieci ostrzeliwując katedrę w 1945 roku.
Najważniejszymi zabytkami katedry są relikwie św. Wojciecha pochowanego w 999 roku oraz tak zwane drzwi gnieźnieńskie z XII wieku. Odlane z brązu dwuskrzydłowe drzwi przedstawiają 18 scen z życie św. Wojciecha.
Katedrę zwiedzać można poza godzinami nabożeństw. Oprócz samej świątyni zejść można do podziemi gdzie zobaczyć można relikty średniowiecznych fundamentów kościoła i zapoznać się z jego historią. Inną rzeczą wartą zobaczenia są skarby prezentowane w starym kapitularzu. Skarbiec katedry gnieźnieńskiej posiada jeden z najbogatszych zbiorów w Polsce. Turyści odwiedzający katedrę mogą również wejść na wieżę, z której rozpościera się widok na miasto.
Na zachód od katedry przy głównej drodze znajduje się duży parking.